Cirò (Akim)
Op 16 maart 2024 kwam Akim del Zagnis bij ons wonen via de stichting. Zowaar een setter met stamboom. Wij hebben Akim omgedoopt naar Cirò (tjiroe). We hadden eerst voor een andere setter gekozen. Een setter met drie poten van ongeveer 9 jaar. Nadat we het hele traject hadden doorlopen, trokken de vrijwilligers aan Italiaanse kant zich terug. Alex vroeg ons toen of er wellicht nog een andere setter was die wij zouden willen adopteren. Wij kozen voor Akim. Net als de andere setter een hond met een handicap. Akim was en is volledig doof. De stichting werkt netjes en transparant, conform de regels en komt de afspraken na. Er is altijd de mogelijkheid om contact te onderhouden en begeleiding te krijgen bij b.v. specifieke aanpassing vragen. Het contact is direct en snel.
Voor Cirò is het fijn dat wij twee andere honden hebben. Hij vindt andere honden heel leuk. Omdat hij doof is en hij nooit enige vorm van training heeft gehad, laten wij hem nooit los, behalve in onze eigen tuin. Daar jaagt hij op hagedisjes, struint rond en vindt hij het heerlijk om gaten te graven.
Hij heeft als dove hond die tot voor bijna twee jaar nooit met mensen binnen heeft gewoond, de andere honden ook nodig om de wereld om hem heen beter te kunnen begrijpen en voorspelbaar te maken. Hij heeft nooit training gehad maar is zeker leerbaar in het herkennen van dagelijkse routines.
Cirò blijkt behoorlijk wat klappen te hebben gehad. Hij mist een klein stukje van zijn staart, heeft een gebroken heup gehad en ook op zijn rug zijn meerdere plekken te voelen die niet bij een normale honden ruggengraat horen. Hierdoor liep hij heel raar en bleek hij pijn te hebben. Dit betekent dat hij zijn leven lang medicatie nodig heeft om pijnvrij door het leven te kunnen. Het feit dat hij ondertussen meer gespierd is helpt. Maar zonder medicatie lukt helaas niet. Die kosten moet je als eigenaar kunnen dragen.
Ondanks de negatieve interacties met mensen uit zijn verleden, vertrouwt hij mensen, ook naar mannen is hij niet wantrouwend.
Cirò is zeker geen onderdanige hond. Hij gaat goed met alle honden die we tegenkomen. Hij is de favoriete hond van onze kleinzoon van nu 2,5 jaar. Binnen zoekt hij altijd een heerlijk plekje, maakt niet uit waar of bij wie we zijn. Hem uitleggen dat je niet op stoelen en banken mag bij anderen, heeft nul zin. Hij kan heel goed voor zichzelf zorgen. Binnen is hij over het algemeen heel rustig. Soms gebeurt er iets in zijn hoofd, dan krijgt hij een soort kolder in zijn kop. Wordt hij even onrustig en gaat hij blafroepen. Dit valt goed te af te stoppen. Als hij ergens onzeker van is, zoekt hij steun. Dan springt hij tegen ons op.
Omdat hij doof geboren is, heeft hij niet de verschillende vocale communicatie geluiden geleerd. Dit zorgt ervoor dat hij als geluid een hele harde blafroep, jachthondenroep produceert, waar andere honden behoorlijk van onder de indruk kunnen zijn. Andere honden blijken soms moeite met zijn communicatie te hebben. Onze honden zijn er inmiddels redelijk aan gewend en wij ook.
Cirò heeft zich eerst bij ons in Nederland moeten aanpassen en na een jaar is hij met ons naar Frankrijk verhuisd. Dat was een dubbele aanpassing. Wij reizen een paar keer per jaar naar Nederland met de honden dus er is met regelmaat verandering van omgeving. Daar heeft hij geen moeite mee.
Vanaf het begin heeft hij wel enorme last van verlatingsangst. Hij kan nu na bijna twee jaar meestal wel even rustig blijven als hij ons niet ziet. Even betekent soms 5 soms 10 minuten. Soms raakt hij echter direct in paniek zodra ik de tuin in ga. Als mijn man weg gaat en ik met de honden thuis blijf gaat het wel goed. Als ik weg ga en mijn man thuis blijft met de honden is er onrust. Dan gaat hij mij zoeken en roepen. Zijn onrust wordt dan versterkt door de onrust van een van de andere honden die de roedel bij elkaar wil houden. Maar hij kan b.v. wel alleen met mijn man naar onze kleinkinderen in Nederland. Dan is er niets aan de hand. Wij zorgen beiden evenveel voor hem. Wij zijn gestopt met werken toen we naar Frankrijk verhuisden. Als ik nog zou werken, hadden we een andere oplossing moeten vinden.
In veel opzichten is Cirò de makkelijkste hond die wij ooit gehad hebben. Door zijn doofheid reageert hij niet op omgevingsgeluiden en gelukkig heeft het hem niet angstig gemaakt. Hij beschikt over voldoende zelfvertrouwen en regelt de dingen goed voor zichzelf. Anderzijds zullen we altijd voor de rest van zijn leven rekening met zijn verlatingsangst moeten houden. Zijn doofheid speelt hier een rol in. Trainingen op dit gebied hebben geen verandering gebracht. Dit is behoorlijk sociaal beperkend. Er zijn, sinds hij bij ons kwam, twee momenten geweest waarop het zorgen voor een hond met een dergelijke verlatingsangst ons te veel werd. Ook vanwege de stress die dergelijke momenten bij onze twee andere honden oproept. Op die momenten was de stichting er voor ons. Dat was stresserend voor ons én voor de vrijwilligers van de stichting. Gelukkig zijn we eruit gekomen en hebben we een balans gevonden. Wij hebben inmiddels geaccepteerd dat dit zo is. Wij kunnen alleen samen dingen ondernemen als het niet te warm of koud is om de honden in de auto te laten. (Dat gaat gelukkig wel goed). Anders moet Cirò altijd met ons beiden of een van ons mee kunnen. Kan dit niet, dan zien wij af van onze eigen sociale activiteit. Onze familie en vrienden vinden dit soms heel jammer én accepteren onze keuze voor de zorg voor hem. Ze geven dan aan dat ze het bijzonder vinden dat wij dit voor hem over hebben en dat zij dat niet zouden willen en/of kunnen.
Tot wij Cirò kregen lagen honden bij ons niet op de bank of stoelen of in bed. Het bed hebben we inmiddels weer voor onszelf. Banken en stoelen worden belegen, nu ook door de andere honden. Het vergt van alle partijen aanpassing en flexibiliteit.
Het mooie van deze dove ongetrainde hond die met 5,5 jaar oud bij ons kwam, is dat hij een hele pure hond is, meer als een straathond. Hij doet dingen heel instinctief en intuïtief, meer dan de honden die bij ons opgroeiden en door ons getraind zijn in het samenleven met ons.
Cirò houdt absoluut niet van de regen. Als hij weet dat het buiten nat is, wil hij niet naar buiten. Eenmaal buiten is het oké. Zodra hij binnen is, maakt hij zijn eigen poten schoon en gaat hij de andere honden schoonmaken. Ze zijn het inmiddels van hem gewend. Van een zonnetje en dan buiten wordt hij heel gelukkig.
Anne en Willem
